รอยจำในเรือนใจ

แม้การถูกลอบทำร้ายที่อิตาลีจะทำให้สูญเสียความทรงจำหลายๆ อย่าง แต่เพราะจูบครั้งนั้นทำให้มีสิ่งหนึ่งที่‘เพราตา’ จดจำได้ฝังใจ นั่นก็คือเขา… ‘เชน คอดเวลล์’ เป็นแฟนของเธอ! ถึงสุดท้ายเธอจะยอมพ่ายแพ้ต่อความจริงและเหตุผลที่ทุกคนบอกว่าเธอไม่ได้เป็นอะไรกับเชนมากไปกว่าคนรู้จักทั่วไปแต่ลึกลงไปหัวใจยังโหยหาและเชื่อมั่นในความรู้สึกที่ฝังอยู่

ดังนั้นเมื่อเชนยื่นข้อเสนอให้พวกเขาแกล้งเป็น‘คู่รักกำมะลอ’ เพื่อปกป้องเธอจากภัยร้ายที่มองไม่เห็น รวมถึงยืมมือเธอ ‘กำจัด’ ผู้หญิงน่ารำคาญให้หายไปจากชีวิต เพราตาจึงตอบรับอย่างไม่อิดออดโดยมีเงื่อนไขสำคัญคือ ‘หากมีคนใดคนหนึ่งตกหลุมรักโดยที่อีกคนไม่รักตอบ คนที่ตกหลุมรักจะต้องรับผิดชอบตัวเอง’

ทว่าการเป็นแฟนกำมะลอกันในครั้งนี้ไม่เพียงทำให้ความสัมพันธ์ง่อนแง่นระหว่างคอดเวลล์กับฟิตซ์สตันกลับมาดีขึ้น ระหว่างพวกเขาเอง…ก็เริ่มที่จะไม่อยาก ‘รับผิดชอบตัวเอง’ แล้วด้วยเช่นกัน!

"ฉันไม่อยากหลงรักคุณ ทุกวันนี้แค่การที่ฉันความจำหาย โดนขู่ฆ่า แถมมีคนสะกดรอยตามเป็นโขยงก็แย่พอแล้ว ฉันสับสนว่ารักคุณทั้งที่ไม่รู้จักคุณเลย ฉันต้องพยายามให้ตัวเองเลิกเชื่อเป็นเดือนๆ แล้วคุณก็มาทำฉันหวั่นไหวอีก แบบนี้มันไม่โอเคฉันตกลงกับคุณแล้วว่าจะรับผิดชอบตัวเองโดยไม่งอแง แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าฉันอยากรับผิดชอบตัวเองนะ"

"เมื่อกี้คุณบอกว่าคุณหวั่นไหวเพราะผมเหรอ" เชนส่งเสียงแทรก มือใหญ่ยกขึ้นมาประคองแก้มของเธอไว้ข้างหนึ่งไม่ให้เธอหันหนีไปไหนได้ "ฉันไม่ควรหวั่นไหวกับผู้ชายที่ใส่ชุดนอนฝ่าลมหนาวออกไปซื้อไอศกรีมให้ฉันหรือไง" เพราตาถามกลับ น้ำใสรื้นอยู่ในดวงตาคู่สวย.. เธอรู้ตัวว่าพูดมากไปแล้ว ไม่รู้ว่าเพราะฤทธิ์ไวน์หรือเพราะความรู้สึกที่เก็บกดอัดแน่นอยู่ในอกมานานกันแน่ แต่ไม่ว่าอย่างไรมาถึงจุดนี้แล้วจะยั้งปากก็คงช้าไป "ควรสิ ควรมากเลย"