กะรัตเพชร

“...ฉันว่ามันเร็วไปนะคะ”

“ไม่เร็วไปหรอก” พูดพร้อมกับจูบบนข้อมือบางอย่างอ่อนโยนอีกครั้ง
สัมผัสเบาๆ ราวกับขนนกลากผ่านทำให้หญิงสาวตัวสั่นสะท้าน
หลบตาเขินเอียงอายจนไม่ทันเห็นรอยยิ้มอย่างมีเลศนัยของเขา

“ผมบอกแล้วไงว่าไม่ช้าก็เร็ว...เราก็ต้องเจอกัน สำหรับคุณกับผม...เวลาไม่ใช่เรื่องสำคัญ”

ปฏิพัทธ์ออดอ้อนจนไม่อยากจะเชื่อว่าตัวเองจะใช้คำพูดคำจาและท่าทางได้หวานชวนเลี่ยนแบบนี้

ถ้าไม่เพราะว่าน้ำเพชรเป็นน้องสาวของเพทาย...เขาคงทำแบบนี้ไม่ได้

คิดได้อย่างนั้นเขาจึงปล่อยให้มันเป็นไปตามธรรมชาติ

มือใหญ่ยกขึ้นไล้แก้มนวลเนียนไปมา โน้มริมฝีปากเข้าไปแนบชิดกับริมฝีปากนุ่มสีแดงเรื่ออย่างจงใจ

ดูดซับความหอมหวานของหญิงสาวอีกครั้ง...และอีกครั้ง