love me do... รักเจ้าเอย

ญาตาวีไม่รู้จะบอกว่าตนโชคดีหรือโชคร้ายกันแน่ จู่ๆ เธอก็ดัน  ‘เก็บ’ ผู้ชายคนหนึ่ง
ได้ที่ท้ายรถกระบะ จะหยิบมาโยนทิ้งไว้นอกรถแล้วทำเป็นมองไม่เห็นก็ไม่ได้ซะด้วยสิ
ก็เธอน่ะตัวกระติ๊ดเดียว แถมเขาดันนอนสลบเหมือดในสภาพยับเยินสุดๆ อีกต่างหาก
คิดอะไรไม่ออกเลยต้องรีบบึ่งรถกลับบ้านไปขอความช่วยเหลือจากพี่ชายเป็นการด่วน
(พี่จ๋า~มีศพอยู่ท้ายรถมิ้มอ่า~)

พยาบาลกันจนศพ... เอ๊ย!คนดวงตกฟื้น แทนที่จะได้ไล่ให้กลับบ้านกลับช่อง
ตาคนหน้าตายดันพูดว่าตัวเอง ‘ความจำเสื่อม’ด้วยท่าทางไร้อารมณ์สิ้นดี เธอจะทำอะไรได้ล่ะ
นอกจากรับเลี้ยงเขาจนกว่าความทรงจำจะกลับมา

แต่ต่อให้ตาย ความทรงจำก็ไม่กลับมาหรอก ในเมื่อมันไม่เคยหายไปไหนเลยน่ะสิ เพราะเขา...
ภิมุข ภูเบศอรรถพงษ์... เบื่อหน่ายชีวิตไฮโซคนดังเต็มทีแล้ว ขอมาเป็นคนงานไร่สับปะรด
กับเป็นลูกมือช่วยสาวตาใสผู้ซึ่งค่อยๆ เข้ามานั่งอยู่ในใจเขาทีละนิดๆ ทำขนมดีกว่า