มลทินลวงรัก

รักทั้งๆ ที่เขาร้ายแสนร้าย รักทั้งๆ ที่เขาเหยียบย่ำหัวใจ
สุดท้ายแล้วมีเพียงรอยมลทินกับรักลวงๆ ที่คนอย่างเขามอบให้คนโง่อย่างเธอ

“ป่านอยู่ข้างล่าง”
สีหน้าเขาดูเคร่งเครียดไม่น้อยกับการปรากฏตัวของปารวี ดวงตาคมคายมองไปรอบห้องคงหาของใช้บางอย่างที่เป็นของเธอ
ดิษยากลั้นใจพูดออกไปทั้งที่ในอกบีบรัดร้าวไปหมด
“พี่อัษลงไปเถอะค่ะ เอิงจัดการของพวกนี้เอง”
ร่างสูงนิ่งไปชั่วขณะกลัดกลุ้มเหมือนมีคนมาเขย่าประสาท ไม่ได้สนใจความรู้สึกของอีกฝ่ายที่กำลังจมกับความเสียใจ
มองคนตัวเล็กเรียบนิ่งแล้วพยักหน้าเบาๆ
“รู้ใช่ไหมว่าต้องทำยังไง เราคุยกันแล้ว” หญิงสาวฝืนยิ้มกลับไป อดคิดไม่ได้จริงๆ ว่าที่สิ่งที่เคยตกลงกันในตอนนั้น มันเป็นเพียงความเข้าใจของเธอคนเดียวหรือเปล่า
“จะให้มันเป็นแบบนี้จริงๆ เหรอคะ”
“หมายถึงอะไร”
“...” ดิษยาไม่ตอบแต่มองหน้าคนตัวโตแววตาตัดพ้อ วูบหนึ่งเธอเห็นรอยยิ้มเหยียดหยันที่ส่งกลับมา
“ฉันถามเธอไปแล้วตั้งแต่คืนนั้น เรื่องเราคือการสมยอม หากจะให้ฉันรับผิดชอบก็คงต้องรับผิดชอบผู้หญิงอีกหลายๆ คน”
“พี่อัษ”