ไฟแค้นซาตาน

“ยังจะปากดีอีก..อยากจะลองดีใช่ไหม? ท้าใครไม่ท้ามาท้าคนอย่างฉัน เธอจะได้เห็นนรกทั้งที่ยังมีชีวิตอยู่แน่นอนฉันรับรอง” มือหนาคว้าหมับที่ลำคอขาวอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เขาไม่ลงน้ำหนักมือมากนัก มืออีกข้างหนึ่งจับที่คอเสื้อเชิ้ตสีชมพูของเธอ ซึ่งตอนนี้มีแต่ฝุ่นจนมองไม่ออกว่าเป็นสีชมพู ก่อนจะกระชากออกอย่างแรง จนกระดุมหลุดกระเด็นกระดอนไปคนละทิศละทาง พอสาบเสื้อที่ไม่มีกระดุมติดอยู่แยกออกจากกัน ทรวงอกเต่งตึงภายในเสื้อในสีหวาน ที่อวบใหญ่ล้นออกมาชวนให้น้ำลายไหล
“ใหญ่แบบนี้ไอ้พวกนั้นมันชอบดีนัก..รับรองเธอต้องเจอทั้งสวรรค์และนรกแน่นอน” ทันทีที่เมฆินทร์เห็นทรวงอกเต่งตึงของหญิงสาว ยอมรับได้ว่าใจของเขาเต้นไม่เป็นจังหวะ อยากซุกไซ้สูดดมความหอมและอวบอิ่มกับทรวงอกคู่นี้ แต่ความคิดทั้งด้านดีและด้านชั่วตีกันจนยุ่ง และความแค้นก็ครอบงำเขาจนยากจะแกะออก เขาจึงเลือกวิธีนี้แก้แค้นกวินตาและลูกน้อยในครรภ์ของกวินตา คำว่าไอ้พวกนั้นทำให้นรินทร์วิภารู้สึกกลัวขึ้นมาจับใจ และเริ่มรู้ว่าเขากำลังคิดจะทำอะไร
“คุณจะทำอะไร?..ไม่นะ..ไม่..อย่าทำกับฉันแบบนี้ไม่มมมมม” เสียงร้องของนรินทร์วิภาดังไปตลอดทางที่เมฆินทร์ลากจูงไป ทั้งฝืนตัว ทั้งสะบัด แต่มันไม่ส่งผลอะไรเลย มือบางข้างหนึ่งจับที่สาบเสื้อเพื่อไม่ให้ใครเห็นทรวงอกของเธอ และดูเหมือนว่าบรรดาลูกน้องที่ตามเมฆินทร์มา ไม่มีใครมองทรวงอกของเธอเลยสักคน มีแต่ก้มหน้าก้มตาเดิน เขาไม่สนใจเสียงกรีดร้องของเธอ เขายังคงเดินและเดินจนออกมาจากป่า ทั้งๆ ที่หนทางมืดมิด มีเพียงแสงจันทร์แทนแสงไฟเท่านั้น แต่คนเหล่านี้ยังคงเดินได้อย่างคล่องแคล่ว เหมือนจะชำนาญทางมาก