ลิขิตรักมายาทมิฬ

“อย่านะคะ...อย่าบอกคุณแม่และคนอื่นๆ อรขอร้อง” น้ำเสียงวิงวอนขอร้องของ หญิงสาว ทำให้ชายหนุ่มระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ “ทำไม กลัวคนอื่นจะรู้หรือไงว่าเธอมันร่าน และก็แรดแค่ไหน” อรทิชามองหน้าชายหนุ่มด้วยความน้อยใจ ไม่คิดว่าคำพูดสุดแสนเจ็บแสบเหล่านั้น จะออกมาจากปากของผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นพี่ชายของตัวเอง “อรไม่อยากให้แม่เสียใจ พี่เตอย่าบอกคนอื่นนะคะ” หญิงสาวพูดทั้งน้ำตา แม้จะถูดเขากล่าวหา ด่าทอ และกระทำย่ำยีแค่ไหน หญิงสาว ก็เลือกที่จะปกปิดมันเอาไว้ไม่ให้ใครรู้ โดยเฉพาะมารดาที่รักหล่อนยิ่งปานแก้วตาดวงใจ “ได้ ฉันจะไม่บอกใคร” เขาพูดเหยียดยิ้มมุมปาก “แต่เธอต้องทำตามคำสั่งของฉัน ทุกอย่าง” เน้นย้ำประโยคหลังอย่างชัดเจน “ว่าไง ตกลงไหม” เสียงแข็งกระด้างถามขึ้น อย่างไม่ต้องการให้หญิงสาวได้มี เวลาคิดนาน “อร...” น้ำเสียงขาดหายไปในลำคอ “ว่าไง ฉันไม่มีเวลาให้เธอตัดสินใจมากหรอกนะ เลือกเอาว่าจะให้คนทั้งบ้านรู้ว่าเธอ เป็นเมียฉัน หรือจะเลือกทำตามคำสั่งของฉันทุกอย่าง”