บรรณาการแสนรัก

หยางจิวหรง หลานสาวมหาเสนาบดี หญิงงามเลื่องชื่อแห่งนครหลวง นางเปรียบดั่งไข่มุกเม็ดงาม มีตำแหน่งเป็นคู่หมั้นของ จ้าวเฉินฟง องค์รัชทายาทที่นางรักเขาสุดหัวใจ แต่เขากลับทำให้ครอบครัวของนางถูกประหารจนสิ้น โยนนางร่วงลงสู่หอนางโลม ฉุดคร่าลงสู่ความต่ำทราม ทำลายทุกอย่างจนย่อยยับ ส่วนเขาผงาดขึ้นเป็นฮ่องเต้ผู้ทรงพระปรีชา เป็นหนึ่งในใต้หล้า

สิ้นบุพเพสันนิวาสต่อกันเพียงเท่านี้...

นางตะเกียกตะกายขึ้นจากโคลนตม มุ่งเข้าสู่วังหลวงเพื่อล้างบัญชีแค้น ล้างสิ้นลิขิตรักด้ายแดง แล้วเหตุใด... เขาจึงกล้าเข้ามาเรียกร้องขอหัวใจจากนางอีกเล่า!

“เจ้าดูดอกไม้ตรงหน้าสิ มันจะผลิดอกหรือร่วงโรยก็ล้วนขึ้นอยู่กับเจ้า”
นางงุนงง หลังจากกะพริบตาปริบๆ ไปหลายครั้งถึงได้คิดคำถามออก “ดอกไม้ผลิดอก ร่วงโรย เกี่ยวอันใดกับหม่อมฉัน”
“ตอนที่เจ้าดูดอกไม้ เจ้าทำให้ดอกไม้มีสีสันขึ้นมา เมื่อเจ้ายิ้ม ดอกไม้ก็งดงาม เมื่อเจ้าร้องไห้ ดอกไม้ก็ร่วงโรย เจ้าทำให้ข้ารู้ว่าดอกไม้นี้อยู่ในใจข้าเสมอ” หยางจิวหรงมองดอกไม้นานาพรรณและพยายามตีความคำพูดของเขา มันช่างยากเย็นเหลือเกิน
“นี่เป็นคำบอกรักในแบบของท่านใช่หรือเปล่า ไหนท่านบอกเองว่าไม่เชื่อในความรัก”
“ข้าไม่ได้เอ่ยถึงรักสักคำ” ร่างสูงใหญ่ทำให้นางประหลาดใจด้วยการยื่นนิ้วมาสอดไล้เส้นผมยาวสลวย พันนิ้วเข้ากับปอยผมช้าๆ แล้วเชยคางขึ้นมาสบตา จูบซ้ำอีกครั้ง
“นะ...นี่แกล้งกันใช่ไหม”
“ไม่ใช่แกล้ง... นี่เป็นจูบของเจ้า” เขาพูด “เป็นของเจ้าคนเดียว”
“จูบของหม่อมฉัน”
“ใช่... ตลอดไป”
“โกหก”
“ให้ข้าพิสูจน์สิ... เจ้ากล้าไหมเล่า”