ชายาหงส์

ชั่วชีวิตของ ฟางหนิง รู้จักแต่เพียงการเย็บปักถักร้อย นางอ่อนหวาน บอบบางดุจดั่งไข่มุกเม็ดงามที่เปล่งประกายใต้ทะเลลึก นึกไม่ถึงว่าเมื่อแว่นแคว้นทั้งสามกำลังทำศึกชิงความได้เปรียบกัน นางจะต้องใช้ฐานะองค์หญิงของตนเป็นสิ่งคานอำนาจในการศึกครั้งนี้
ถึงแม้ไม่เต็มใจก็ต้องจำใจทำ นางได้รับคำสั่งให้ใช้ฐานันดรสร้างพันธมิตรโดยการแต่งงานกับอ๋องชราแก่คราวพ่อ การเดินทางข้ามแคว้นไปแต่งงานต้องพบเจอกับภัยร้าย จนชีวิตของนางต้องตกอยู่ในอุ้งมือของชายหนุ่มนิรนาม ในสายตาของนางแล้ว เขาอันตรายเกินไป!
เอี้ยนซื่อจิ้น ไม่ใช่พรานป่าดั่งภาพพจน์ที่สร้างขึ้นมา ในขณะที่เขาอาสาเข้าร่วมขบวนเดินทางเพื่ออารักขาปกป้องนาง มันกลับสวนทางกับภารกิจสำคัญที่มีชีวิตขององค์หญิงฟางหนิงเป็นเดิมพัน!
“ปล่อยข้านะ ไปให้พ้น!”
“นายหญิง ข้าทำผิด ข้าสมควรถูกลงโทษ มิใช่ท่าน” มือแกร่งหมุนมีดคืนใส่มือนาง หันคมมีดเข้าหาอกกำยำ “แทงข้าเถิด”
“อย่าท้าทายข้า” ฟางหนิงกำมีดไว้แน่น ปลายมีดนั้นจ่อตรงหัวใจของเขา ทั้งสองสบตากันเขม็ง เอี้ยนซื่อจิ้นยืนนิ่งรอรับทัณฑ์จากนางโดยไม่หลบเลี่ยง มีแต่จะดันตัวเองเข้าหาคมมีดจนแทงเข้าเนื้อไปครึ่งชุ่น ฟางหนิงจึงเป็นฝ่ายตกใจ มือที่ถือมีดสั่นไหว
“ทำไมไม่แทงข้าเล่า”
“ข้าไม่เคยทำร้ายใคร ข้า...” นางโยนมีดทิ้งด้วยความสับสน ทั้งโกรธทั้งตกใจจนยิ่งร้องไห้ เอี้ยนซื่อจิ้นจึงสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ก่อนจะคุกเข่าลงตรงหน้านาง
“ตบข้าจนกว่าเจ้าจะพอใจเถิด ขอเพียงอย่างเดียว อย่าทำร้ายตัวเอง”