ตราบาปรักอสูร

อนรรฆวี เคยหลงผิดคิดเกลียดชังเธอเพราะเป็นลูกของศัตรู แผนการทวงคืนแค้นในตอนนั้นสร้างตราบาปให้กับ กชมน อย่างแสนสาหัส หลังปล่อยเธอไป เขาสั่งให้คนเฝ้าดูแล้วจะกลับมารับ แต่แล้ว...
หญิงสาวก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย!
โชคชะตาไม่ได้โหดร้ายเกินไปนัก แต่ก็ปล่อยให้อนรรฆวีรออยู่หลายปี การเจอกันอีกครั้ง ความหวังคือให้เธออภัย โดยใช้ลูกชายตัวน้อยเป็นแต้มต่อ เขาทำคะแนนความเป็นพ่อนำโด่งมาแต่ไกล แต่หัวใจที่สำนึกแล้วคงต้องรอให้เธอเห็นใจ นานแค่ไหนก็ยอม...
“ไปใส่ชุดนอนเลยนะคะ ไม่งั้นก็กลับไปนอนห้องตัวเอง” กชมนขู่โดยที่ยังหันหลังให้เขา ไม่กล้าหันกลับไปมอง ร่างใหญ่ได้แต่หัวเราะหึๆ ก่อนจะตวัดขาลงจากเตียง แล้วก้าวยาวๆ สองสามก้าวมาสวมกอดร่างเล็กจากทางด้านหลัง แล้วอุ้มเธอเดินตัวปลิวไปวางบนเตียง จากนั้นเขาก็กระโดดตามขึ้นมาทาบทับเธอไว้ทั้งตัว
“ไม่กลับ พี่บอกแล้วไง บัวนอนที่ไหนพี่ก็นอนที่นั่น”
“งั้นใส่ชุดนอนได้ไหมคะ” เธอยังต่อรอง
“ไม่ไหวจริงๆ ครับ ไม่ชินเลย”
“ละ แล้วทำไมเมื่อคืนใส่ล่ะคะ”
“เมื่อคืนพี่เกรงใจบัวไง เพิ่งมานอนกับบัวคืนแรก กลัวบัวจะตกใจ”
“แล้วคืนนี้บัวไม่ตกใจงั้นสิ” เธอประชดหน้างองุ้ม และมันดูน่ารักจนคนเห็นเริ่มจะคุยต่อไม่รู้เรื่อง
“ก็พี่ตั้งใจจะสอนบัวให้รู้จักพี่มากขึ้นนี่ครับ ทนหน่อยนะครับ เดี๋ยวก็ชิน” เขาให้เหตุผล ก่อนจะทำน้ำเสียงยานคางตามมา “เพราะอีกหน่อยบัวก็ไม่ต้องใส่อะไรนอนเหมือนกัน”
“กรี๊ด ทะลึ่ง”
“พูดจริงทั้งนั้นจ้ะ ไม่ได้ทะลึ่งสักนิดเดียว”