พิพากษาพญามาร

เผียะ! “ต่อให้ฉันตาย ฉันก็ไม่มีวันขายให้กับคุณเลวอย่างคุณ!” “เหมือนกัน! ถ้าผมไม่คิดว่าที่ดินตรงนั้นมันสำคัญต่อธุรกิจของผมล่ะก็ อย่าหวังว่าคนอย่างผมจะลดตัวมาข้องแวะ” “พูดง่ายดีนี่ พอไม่ได้ดั่งใจขึ้นมาก็ตีรวนราวีคนอื่นเขาราวกับคนพาล หัดใช้สมองขี้เลื่อยของคุณลองคิดดูบ้าง ว่าที่แปลงนั้นมันก็สำคัญกับฉันจนไม่อยากเสียมันไปเหมือนกัน ฉันไม่ได้ต้องการเงินอะไรของคุณแม้แต่บาทเดียว มีสเตอร์เลนนิกส์ หรือต่อให้ยกทั้งกองมรดกที่คุณมีมาให้ฉันก็ไม่สน รู้ไว้ซะด้วย!” “แม้ว่า ตัวคุณเองจะต้องตกเป็นของผมอย่างนั้นน่ะหรือ คุณกล้าเอาเรือนร่างของตัวเองมาเป็นข้อต่อรองครั้งนี้ไหมล่ะอริสรา ถ้าคุณกล้าพอ... ผมก็จะลอง” “ทุเรศสิ้นดี! คุณกล้าพูดแบบนี้กับฉันที่เป็นผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ได้ยังไง” “ทำไมผมจะพูดไม่ได้ ในเมื่อความหมายที่คุณพูดออกมามันแปรเจตนาเป็นอย่างอื่นได้ซะที่ไหน ฉะนั้นสิ่งที่คุณเลือกว่ายอมตายดีกว่าจะขายที่ผืนนั้นให้ผมก็คงไม่ต่างกัน และส่วนไอ้ที่ที่ว่านั้นคุณจะขายหรือไม่ขายผมก็ไม่สนอีกแล้ว เพราะตอนนี้สิ่งที่ผมต้องการมากกว่าสิ่งนั้นก็คือตัวคุณเข้าใจใช่ไหมอริสรา... ว่าไง จะยอมรับข้อเสนอดี ๆ หรือว่าจะยอมเสียตัวให้ผมดีล่ะ”