ท่านอ๋องไร้หัวใจ

เป็นเพราะข้าเผลอสบตาหญิงงามนางหนึ่ง

แต่ด้วยความขัดแย้งจึงไม่อาจบอกว่าข้ามีใจ

ภายนอกที่เห็นจึงดูเหมือน...

..ไร้ซึ่งหัวใจ..

..........

"ท่านอ๋องโปรดอภัย"

มือเล็กพยายามแกะมืออุ่นที่รัดรอบเอวอยู่แต่ยิ่งแกะยิ่งเหมือนกับถูกกอดรัดจนแน่น ยื้อยุดกับอยู่อย่างนั้น คางใหญ่กดลงบนไหล่บางปล่อยให้จมูกคมเป็นสันดอมดมกลิ่นหอม จากซอกคอขาว

"ได้โปรดปล่อยข้าน้อย... ไปด้วยเถิด"

ร้อนๆ หนาวๆ เมื่อสัมผัสถึงร่างเปลือยไร้อาภรณ์ที่แช่อยู่ในน้ำอุ่นแล้วยังจะถูกกอดรัดแทบจะกลายเป็นเนื้อเดียวกัน

"ปล่อยเจ้า จะไม่ขี้ขลาดไปหน่อยหรือ เพียงแค่เจ้าพูดเพียงแค่นี้ ข้าต้องปล่อยเชียวหรือ"