ร้อยคมพยัคฆ์

“คิดจะเปลี่ยนใจตอนนี้คงไม่ทันแล้วล่ะสาวน้อย”
คาร์ลอสถอดเสื้อผ้าจนเหลือกางเกงในเพียงตัวเดียว
ฟ้าใสรวบรวมความกล้า พอตั้งสติได้ก็ทำท่าว่าจะวิ่งออกไปจากห้อง ทว่าเธอช้ากว่าคนหื่นที่ปราดเข้ามาคว้าข้อมือน้อยๆ เอาไว้เสียก่อน
“จะไปไหน”
ร่างบอบบางถูกมือใหญ่กระชากเอาไว้
“ปล่อยฉันไปเถอะนะคะ ฮือๆ สงสารฉันเถอะ”
เสียงของฟ้าใสสั่นเครือ เนื้อตัวสั่นเทาราวกับลูกนก เธอยกมือไหว้วิงวอนเขาทั้งน้ำตา
“ฝันไปเถอะ”
ชายหนุ่มแสยะยิ้มอย่างผู้มีชัย มือใหญ่กระชากหญิงสาวเข้ามาในอ้อมแขนกอดเอาไว้แน่น
“ฉันเจ็บนะ... โอ๊ย”
เธอดิ้นขลุกขลัก พยายามสะบัดมือของเขาที่บีบอยู่บริเวณต้นแขนทั้งสองข้างของเธออย่างแรง
“ปล่อยแน่... แต่หลังจากขยี้สวาทเธอจนสมใจเสียก่อน”
คาร์ลอสเหวี่ยงร่างของฟ้าใสลงไปกองอยู่กลางที่นอนอย่างไม่ไยดีต่อความเจ็บปวดใดๆ ของเธอ
“อย่า…”
สายตาตื่นตระหนกของฟ้าใสจ้องมองชายหนุ่มถอดกางเกงจนเรือนร่างเปลือยเปล่าล่อนจ้อน แสงไฟสลัวรางที่สาดลงมาจากเพดานห้อง สว่างพอให้เห็นความเป็นชายชาตรีของเขา ทำเอาหญิงสาวออกอาการขนลุกขนพองขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก