พรางพรหม

พรหมลิขิต ดลบัลดาล ชักนำพบเจอ หากจิตใจนั้นไซ้ กลับแฝงด้วยกลอุบาย อำพราง ให้รักบริสุทธิ์ต้องเดินหลงทาง กว่าจะกู่ก้อง ร้องให้หวลกลับ หัวใจนั้นแทบแหลกสลาย

*******************************************

“นี่คุณทำอะไรน่ะ”
“ป้อนยาไงครับ” เขายิ้มเจ้าเล่ห์เต็มไปด้วยความพอใจบนใบหน้า “บอกให้ทานดีๆก็ไม่เชื่อต้องอย่างนี้ล่ะสำหรับคนดื้อ”
“บ้าๆ บ้าที่สุด คุณมันบ้า” มือบางยกขึ้นเช็ดปากซึ่งยังมีหยดน้ำที่เรียกว่ายาเกาะ
“แค่ผมต้องการช่วยคุณไม่มีเจตนาร้าย” เขาพยายามอธิบายกับคนกำลังตั้งหน้าตั้งตาจะเอาเรื่องกับเขาตรงหน้า
“ช่วยงั้นหรือ.....” เสียงสุดท้ายพยายามโต้เถียงกับเขาจึงสิ้นสุดลง ร่างบางล้มพับลงกองตรงหน้า
วงแขนแข็งแรง ช้อนอุ้มร่างบาง พาไปขึ้นรถมุ่งหน้าไปยังเครื่องบินส่วนตัว ปาราคัสคัสคือจุดหมาย เขาปรารถนาเจ้าของร่างยั่วเย้านี้ เกินห้ามใจ จำต้องใช้วิธีเฉพาะตัวสำหรับจัดการกับเธอ
“พระองค์จะพาเธอไปด้วยจริงๆหรือพะยะค่ะ”
“เจ้าคิดว่าเราจะปล่อยเธอไว้อย่างนั้นหรือ”
“แต่เธอคือหญิงต่างชาติต้องห้าม สำหรับเจ้าชายรัชทายาทนะพะยะค่ะ”
“เราหาสนไม่”
องครักษ์คนสนิทรู้สึกหนักใจแต่มิอาจห้ามเจ้าชายได้ จึงปล่อยให้เป็นไปตามฟ้าลิขิต