ตีตนไปก่อนรัก

“ไม่เอาด้วยหรอก เด็กคราวลูก ผมจะไปรักลงได้ยังไง”
“อย่าตีตนไปก่อนไข้สิ! เป็นโคแก่กินหญ้าอ่อนไง สมัยนี้เขาฮิตกันจะตาย”

ภรพไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าเหตุใด นักกายภาพสาวประจำตัวของมารดาถึงต้องพยายามหว่านล้อม ยื่นข้อเสนอสุดพิลึกพิลั่นว่าหากเธอสามารถทำให้ลูกสาวของเขากลับมาเดินได้ในระยะเวลาหกเดือน เขาจะต้องแต่งงานกับเธอ
ขอโทษทีเถอะ! เขามีเงินจะจ้างนักกายภาพบำบัดอีกกี่สิบคนมาดูแลลูกสาวเขาก็ได้โดยไม่ต้องสูญเสียความโสด คนที่ยึดติดกับความสมบูรณ์แบบอย่างเขาไม่มีทางเดินกลับไปสู่วังวนเดิม 
ยกเว้นแต่ว่า...
เขาจะอยากแต่งงานกับเธอเสียเอง!

“คุณดูไม่ทุกข์ร้อนใจเลย” ก็ไหนว่าไม่อยากแต่งงาน
“ผมต้องทุกข์ร้อนเรื่องอะไร”
“ที่คุณต้องแต่งงานกับอัญไงคะ”
ภรพยื่นหน้าเข้าไปใกล้หญิงสาว ปากหยักกดเป็นรอยยิ้มน้อยๆ
ทำให้ใบหน้าคมคายน่ามองยิ่งขึ้นไปอีก
“แต่งงานกับคุณไม่ใช่เรื่องที่ต้องทุกข์ร้อนใจ”
“คะ? หมายความว่ายังไง” อย่าพูดเหมือนกับว่าเขาเต็มใจแต่งงานกับเธออย่างนั้นสิ จริงอยู่ว่ามันเป็นผลดีกับอัญชลี แต่ท่าทางแบบนี้ของภรพ...ไม่น่าไว้ใจเลยสักนิด
“ผมจะแต่งงานกับคุณ ไม่ว่ายายพริ้งจะเดินได้หรือไม่ได้ก็ตาม”