มายารักซาตาน

แสบๆ ร้ายๆ อย่างเธอมันต้องเจออย่างฉัน เขาพูกแล้วเลื่อนมือมากุมลำคอระหงแทน แกนั่นแหละทั้งเลวทั้งร้าย

เธอว่าฉันร้าย เธอมันก็ร้ายไม่แพ้ฉันหรอกภัทรชิญา เพราะฉะนั้นเราช่างเหมาะสมกัน มือที่ล็อคลำคอเธอแน่นขึ้นในชั่วระยะ 

ภัทรชิญา หายใจไม่ออกดิ้นรนปัดตีตามแขนเขาพยายามเอาตัวรอด ก่อน ไวกูลฐ์ จะปล่อยออกอย่างกะทันหันแล้วเดินออก

ไปจากห้องเสียเฉยๆ ร่างบางเซหงายไปกับพื้นอีกครั้ง ภัทรชิญามองตามไวกูลฐ์เดินปึงปังออกไป ไม่หรอก เธอไม่ยอมแพ้เขาแน่ 

ถึงแม้ว่าในอดีตเธอลืมมันได้ แต่ส่วนหนึ่งที่อยู่ในจิตสำนึก และไม่เคยเปลี่ยนก็คือเธอเป็นคนไม่ยอมใครนี่ล่ะ...