รอยสวาทมาเฟีย

วาเลนติโน ดิเชลี เคยมองผิดคิดว่าเธอไม่ใช่ตัวอันตราย ปล่อยให้พนักงานเสิร์ฟในชุดนางแมวป่าแสนซนปล้นหัวใจและอิสรภาพของเขาไป แมวป่าหน้าซื่อตาใส แต่พิษสงรอบตัวอย่างนั้นหรือ เธอไม่สมควรได้รับโอกาสที่จะมีชีวิตอยู่ต่อเสียด้วยซ้ำ เพราะกฎขององค์กรคือการไม่เก็บนางนกต่อของศัตรูไว้!

ใช่ว่า นาตาชา จะไม่รู้สึกผิด แต่ชีวิตของผู้ให้กำเนิดที่แขวนอยู่บนเส้นด้ายทำให้หญิงสาวเลือกจะทรยศต่อเขา ถ้าการเจอกันอีกครั้งยังทำให้เขาโกรธถึงขั้นแล่เนื้อเถือหนังเธอออกมา นาตาชาก็จะไม่ปริปากร้องขอความเมตตาจากเขาสักคำ

"นี่ค่าเครื่องดื่ม ส่วนอันนี้ค่าทิป ที่เหลือไม่ต้องทอน" ธนบัตรใบละหนึ่งร้อยดอลลาร์สองใบถูกวางลงในถาด เรียกรอยยิ้มจากใบหน้าของนางแมวได้เป็นอย่างดี "ขอบคุณค่ะ" "ร้องเมี้ยวๆ ให้ฟังหน่อยได้ไหม" ถามแล้วก็ชูธนบัตรในมือขึ้นอีกหนึ่งใบ ใบหน้าคมเข้มเจือรอยยิ่มเพียงนิด เพราะอยากรู้ว่านางแมวแสนซนจะตัดสินใจอย่างไร

"ฉันไม่ใช่แมว แต่ถ้าคุณอยากฟัง ฉันยินดีค่ะ" บอกแล้วก็ดึงธนบัตรมาจากมือชายหนุ่มสายเปย์ จากนั้นก็เขย่งรองเท้าส้นสูงขึ้น ในขณะที่ร่างสูงก็เอียงหน้าเข้าหาใบหน้าสวยหวานของนางแมวที่ยื่นปากมาทำเสียงร้องของแมวใกล้กับหูของเขา "เมี้ยว เมี้ยว เมี้ยว"

คนฟังยิ้มพรายอยู่ในหน้า ในดวงตาเป็นประกายระยิบระยับยามเสียงร้องเมี้ยวๆ แสนเซ็กซี่ดังอยู่ข้างหู กลิ่นหอมอ่อนๆ ของเครื่องประทินผิวโชยมาต้องจมูกผสมกับกลิ่นเนื้อนางที่ทำให้ร่างสูงใหญ่ต้องสูดหายใจเข้าปอดลึกเก็บความหอมหวานนั้นให้มากที่สุด "ขอบใจ แล้วฉันจะมาฟังเสียงแมวของเธอใหม่นะแมวเหมียว"