เล่ห์รักสลับใจ

“นี่คุณจะทำอะไร!” ลางสังหรณ์ไม่สู้ดีทำเอาอลงกตใจหาย ใบหน้างามที่ไร้การแต่งแต้มซีดเผือด
“แก้แค้นคุณยังไงล่ะ...อลงกต” พูดจบชายหนุ่มก็โน้มกายลงพรมจูบไปทั่วดวงหน้าสวย หญิงสาวพยายามดิ้นรนผลักไสเขา แต่แรงคนเมานั้นก็มากเหลือเกิน
“ทำบ้าอะไรของคุณหา! หยุดนะ...หยุดเดี๋ยวนี้นะ” เธอละล่ำละลักบอก แต่เขาทำเหมือนไม่ได้ยิน
ภพตะวันเลื่อนมือใหญ่ขึ้นตรึงต้นคอหญิงสาวไว้ บังคับให้เงยหน้าขึ้นรับจุมพิตดุดัน อลงกตสะท้านไปทั้งตัว ไม่ใช่เพราะแรงพิศวาส แต่เป็นเพราะกลัวจนแทบทรงตัวไม่อยู่
“คุณหนีผมไม่พ้นหรอก”
“มีสติหน่อยสิคะคุณตะวัน...คุณคิดให้ดีสิคะว่าคุณกำลังจะทำอะไรลงไป ฉันไม่ใช่ยัยไอซ์นะคะ ฉัน...ฉันเป็นผู้หญิงหลอกลวงที่คุณรังเกียจ คุณไม่ได้อยากจะแตะต้องฉันหรอกค่ะ คุณ...คุณก็แค่เมา...คุณกำลังเมาจนขาดสติอยู่นะคะ!” อลงกตพร่ำอยู่คนเดียวราวกับเป็นคนขาดสติเสียเอง
“ผมไม่ได้ขาดสติอะไรทั้งนั้น! ผมรู้ตัวดีว่ากำลังจะทำอะไร” ภพตะวันชี้แจง ขณะเริ่มลงมือปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกทีละเม็ด
“อย่านะคะ! คุณอย่าลืมสิว่าฉันเป็นพี่สาวของคนที่คุณรัก...ถ้าคุณทำแบบนี้ก็เท่ากับทรยศไอซ์นะคะ!” หญิงสาวยังพอมีหวัง คิดว่าการเอ่ยเตือนสติอยู่อย่างนี้ อาจทำให้ชายหนุ่มยอมเปลี่ยนใจ
“ทรยศเหรอ?...คนที่เหมาะกับคำนั้นคือคุณต่างหากล่ะ! คุณนั่นแหละที่ทรยศน้องสาวตัวเอง!”
“ขอร้องเถอะค่ะ อย่าทำแบบนี้เลย คุณกำลังเมา คุณไม่รู้หรอกว่าตัวเองกำลังทำผิดอยู่” อลงกตลองใช้ไม้อ่อน พูดจากับเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนขึ้น
“เหอะ หลังจากคืนนี้สิ้นสุดลง คุณจะรู้เองว่าผมทำไปเพราะเมาหรือเปล่า” พูดจบภพตะวันก็ลดใบหน้าลงดูดกลืนทุกคำพูดของหญิงสาว เรียวปากบางถูกบดขยี้อย่างดุดัน อลงกตไม่ขัดขืนชายหนุ่มอีก ด้วยรู้ดีว่าคงไม่มีทางหยุดเขาได้อีกต่อไปแล้ว