พ่ายเพลิงรัก

"ผมชื่อควินน์”

แล้วแพงอาภาก็ต้องสะท้านเยือกไปทั้งร่างเมื่อริมฝีปากที่กระซิบบอกชื่อเธอเมื่อครู่แนบลงหาแล้วทาบปากเธออย่างถนัดถนี่…

“นี่น่าจะพอทำให้เราคุ้นเคยกันได้กระมัง”

เขาเงียบไปครู่ช่วงที่มองหญิงสาวซึ่งยืนนิ่งตาเบิกกว้างอาการเหมือนช็อกของเธอเรียกรอยยิ้มแต้มมุมปากบางก่อนพูดอีกครั้ง

“ผมไปนะ ถ้ามีโอกาสเราคงได้พบกัน”

แพงอาภายังคงยืนแข็งทื่ออยู่ที่เดิมอีกเนิ่นนานกว่าใจที่ไหวระรัวจะเริ่มเต้นช้าลงแล้วเลือดสาวก็ฉีดขึ้นพวงแก้มจนแดงปลั่งใบหน้ารูปหัวใจสะบัดไปมาเหมือนเรียกสติแล้วร่างเล็กก็ทรุดฮวบลงโคนต้นไม้ก่อนนั่งอกใจสั่นอีกรอบ…

ดวงตาเรียวกวาดเร็วๆไปตามถนนและผู้คนเพื่อหาคนตัวสูงแต่ก็ไร้วี่แววที่จะเห็น…ผู้ชายคนนั้นเป็นใครเขามาจากไหนแล้วทำไมต้องทำอะไรกับเธอแบบนี้ด้วยขณะคิดด้วยความหมกมุ่นดวงหน้าสวยก็ค่อยๆยื่นโผล่จนพ้นจากต้นไม้เพื่อมองหาเพื่อนชายหญิงที่อาจจะเห็นเหตุการณ์เมื่อครู่ก่อนจะลอบถอนใจแผ่วยาวเมื่อเห็นไม่มีใครสนใจจะมองมาที่ตัวเองสักคน

มือที่สั่นรัวและกำกล่องเล็กแบนไว้นิ่งค่อยยกขึ้นเบื้องหน้าอย่างสงสัยความอยากรู้มีมากก็จริงอยู่แต่เธอก็ตัดสินใจทนเก็บเอาไว้ก่อนยัดกล่องเข้าในกระเป๋ากางเกงด้านหลังแล้วเอนกายพิงต้นไม้ใหญ่ขณะคิดถึงผู้ชายคนนั้น

ทั้งๆที่เธอเห็นเขาเป็นครั้งแรกและในระยะเวลาไม่นานแต่ภาพใบหน้าและเรือนกายเขาเหมือนจะฝังอยู่ในอนุสติของเธอจนยากจะลืมเลือน…รูปหน้าคมจัดเพราะได้เหลี่ยมมุมแบบผู้ชายตะวันตกช่างขัดกับสำเนียงพูดภาษาไทยที่ชัดเปรี๊ยะทุกถ้อยคำแต่อะไรก็ช่างสิ่งที่น่าเกรงขามที่สุดนอกจากเรือนกายที่สูงตระหง่านนั่นแล้วกลับเป็น…แผ่นหนังสีดำสนิทที่ปิดดวงตาเขาข้างหนึ่งต่างหาก