บุพเพเสน่หา

แต่ความรักกับทำให้ใครหลายคนใช้เวลาทั้งชีวิตตามหา...

จะมีสักกี่คนที่เพียงสบตาก็รู้ว่านี่คือคนที่เราเฝ้ารอ...

.และเมื่อใจสองดวงเมื่อรู้สึกตรงกันก็ยากจะหักห้ามใจ...มิให้รัก...

ถึงแม้จะมีอุปสรรคนานา...ก็พร้อมจะฝ่าไปด้วยกัน 

“ถ้ายังเรียกตัวเองว่าดิฉันอีก...อย่าหาว่าผมไม่เตือนนะ” สุรสีห์กล่าวอย่างคาดโทษ

“คุณจะทำอะไร..ดิ..” เสียงพูดหายเงียบไป พร้อมกับริมฝีปากของชายหนุ่มที่ทาบปิดริมฝีปากของเธออย่างแผ่วเบา แพรวทำอะไรไม่ถูก หัวใจเต้นเหมือนกับจะหลุดออกมาจากอก รู้สึกร้อนผ่าวไปทั่วร่าง กระทั่งเวลาผ่านไปนานขนาดไหนมิอาจรู้ได้

    สุรสีห์จึงถอนริมฝีปากออกอย่างพยายามหักห้ามใจ แค่นี้เขาก็ทำเธอตกใจจะแย่แล้ว และอดที่จะยิ้มกับปฏิกิริยาของคนตรงหน้าไม่ได้ ที่ยืนหลับตาหน้าแดงก่ำไปถึงส่วนของลำคอ นี่ขนาดเขาเพียงแค่เอาริมฝีปากแตะลงไปเฉยๆ นะ แล้วถ้าเขาทำมากกว่านี้ล่ะ แค่คิดก็อดที่จะยิ้มอีกครั้งไม่ได้

“ทำไมคุณทำอย่างนี้” หญิงสาวจำเสียงของตัวเองแทบไม่ได้ด้วยซ้ำ

“อย่าถามเหตุผลเลยนะ”....