ให้ปีกรักนำทาง

โชคชะตาเล่นตลก ให้เธอและพี่ชายข้างบ้านคนนั้นต้องห่างกันไกล
และก็เป็นโชคชะตา ที่ชักพาให้ทั้งคู่โบยบินมาเจอกันอีกครั้ง... 
ณ ริมขอบฟ้าอันแสนไกล

“นลิน” สาวน้อยลูกครึ่งผู้เงียบขรึมที่มีแต่แม่เพียงคนเดียวเป็นหลักยึด ได้มาพบ “พัดพาย” เด็กหนุ่มซึ่งแม้จะกำพร้า ทว่าเข้มแข็ง เขาเข้ามาทำให้ชีวิตของเธอเปลี่ยนไป

แต่โชคชะตากลับเล่นตลก ทำให้ทั้งสองต้องห่างไกลกันด้วยความเข้าใจผิด และโชคชะตาอีกนั่นเอง ที่ทำให้ทั้งสองมาพบกันอีกครั้งบนทางแห่งความรักโดยมีอุปสรรคเป็นบทพิสูจน์

แล้วจู่ๆ ก็มีมือหนึ่งยื่นมาหยิบลูกบอลสีทองจากกล่องในอ้อมแขนของเธอไปแขวนบนกิ่งที่สูงขึ้นไปอีก เจ้าของมืออยู่ใกล้จนได้กลิ่นโคโลญอ่อนๆ ระเหยมา หากนลินได้แต่จับจ้องสายตาอยู่ที่มือนั่น
ที่นิ้วก้อยมีแหวนทองคำ และหัวของมันเป็นไพลินรูปไข่น้ำงาม
เธอหลับตาลง ขนที่คอลุกเกรียวเมื่อรู้สึกตัวว่าเขาเข้ามายืนอยู่ชิดหลังเธอมากแค่ไหน ลมหายใจอุ่นๆ เป่ารดเรือนผมยาวสลวย
เธอได้ยินพัดพายหัวเราะในลำคอเบาๆ นลินผงะและตั้งท่าจะวางกล่องลง

“กลัวอะไร”
“เปล่า”
“พี่ไม่กัดหรอก” เขากระซิบ ก่อนจะช่วยเธอแขวนของพวกนั้นต่อ

นลินรู้สึกประหม่าจนบอกไม่ถูก เพิ่งนึกได้ว่าห้องนี้มีคนอีกหลายคน และหนึ่งในจำนวนนั้นน่าจะเป็นโยโกะ ผู้ซึ่งจนป่านนี้ยังไม่ระแคะระคายว่าเธอและพัดพายเคยรู้จักกัน