มิติลี้รัก

“คราวหน้าเจ้าควรตัดเล็บให้สั้นกว่านี้นะเหม่ยเหริน” เสินอี้อวดแผ่นหลังที่เต็มไปด้วยรอยเลือดซิบ ให้โฉมงามที่นอนหมดแรงอยู่บนเตียงได้เห็นก่อนจะสวมเสื้อคลุมปิดทับ ยิ้มขันได้ใจเมื่อได้เห็นใบหน้าแดงก่ำจนต่อคำพูดโต้ตอบ “แต่ความเจ็บที่เสียดสีกับเนื้อผ้านี้ก็ไม่เลวสักเท่าไหร่ เพราะมันทำให้ข้ารู้ตัวว่าได้ทำอะไรไว้กับเจ้า”
เหม่ยลี่อับอายต่อคำพูดของเขาจนหน้าแทบระเบิด ใจเต้นรัวดั่งกลองเพล
“ยังจะมีคราวหน้าอีกเหรอ” รีบเบี่ยงหน้าที่แดงจัดหนีไปทางอื่นเมื่อเขาทิ้งตัวลงมาหา ตัดสินใจลุกหนีก่อนที่จะพลาดโอกาส “อ๊ะ!” แต่การเปลี่ยนท่ากะทันหันแบบนี้มันทำให้เจ็บขัดส่วนนั้นจนเผลออุทาน
มือใหญ่คว้าแขนเรียวเล็กเอาไว้ “เจ็บเหรอ”
“เจ็บสิ! ปล่อยนะ”
“ไม่ปล่อย” ดึงเบาๆ ร่างเล็กก็เซมานั่งแปะลงบนตักแกร่ง “จะไปไหน”
“ซันนี่ จะไปหาซันนี่”
“ฟังคำตอบของข้าก่อนสิ”
“คำตอบอะไร” หน้าแดงทำท่าสงสัย
นางอายได้น่ารักจนเขาละสายตาไม่ได้เลยทีเดียว ก้มต่ำไปหาใบหูเรียว
“ครั้งเดียวไม่พอหรอก ต้องมีครั้งหน้าและครั้งต่อๆ ไปอีกหลายครั้งจนนับไม่ถ้วนเลยทีเดียว เพราะข้าจะมีชีวิตอยู่ได้ด้วยการเสพสมเจ้า ถ้าเจ้าไม่ยินยอมให้ข้าเสพสม พลังชีวิตของข้าคงดับสูญในเร็ววัน”