สวาทรักดูไบ

“ห้ามลุก! จนกว่าผมจะพูดจบ!” เสียงสั่งเด็ดขาดและทรงอำนาจกำลังข่มทอฟ้าจำต้องลงนั่งตามเดิมด้วยหน้าจ๋อยเจื่อนสนิท
เมื่อเฟอร์ทรีซที่ทั้งโกรธและเสียหน้าถูกทอฟ้าปฏิเสธไม่ยอมพบ พยายามข่มโทสะร้อน เคืองพยาบาลสาวสวยหน้าหวานจนเย็นลงนั่นแหละ จึงเปิดปากสนทนาด้วยน้ำเสียงแฝงอำนาจมากล้น
“ผมรู้ว่าลูกของคุณป่วยเป็นโรคหอบหืด บางครั้งถึงขั้นต้องเข้าโรงพยาบาล ฉะนั้นคุณคงต้องใช้เงินเยอะ” น้ำเสียงของเฟอร์ทรีซเนิบช้า หากแฝงอำนาจการต่อรองไม่ปิดบัง
“ค่ะ” เธอไม่แปลกใจที่เฟอร์ทรีซรู้เรื่องลูกชาย ก็เขาเป็นถึงพี่เขยของผู้อำนวยการโรงพยาบาลนี่
“ยังรู้อีกว่าคุณเป็นหนี้โรงพยาบาล หนี้ที่ชาตินี้จะใช้หมดหรือเปล่า แต่ผมมีข้อเสนอ”
ดวงตาของทอฟ้าเปิดกว้างกับคำว่า ‘หนี้’ และ ‘ข้อเสนอ’ สองตาประสานกันนิ่งชั่วครู่ ทอฟ้าสงสัยเฟอร์ทรีซรู้เรื่องหนี้ของเธอได้อย่างไร แต่ไม่กล้าถามและไม่อาจต้านทานดวงตาแข็งกร้าว กับท่าทีวางอำนาจเหนือคนอื่นของเฟอร์ทรีซได้ เธอจึงทำได้แค่เพียงก้มหน้าหลบดวงตาคมกริบ
“ผมจะใช้หนี้ของโรงพยาบาลทั้งหมดแทนคุณ รวมทั้งค่ารักษาลูกชายคุณครั้งนี้ด้วย และให้เงินคุณเดือนละห้าหมื่น ไม่รวมค่ารักษาลูกชาย เพียงแต่...คุณต้องไปดูไบกับผม!!”