สืบสวนสะเด็ดรัก

“นิสัยหมาป่า ขอแค่ได้กลิ่นเท่านั้นเหยื่อก็แทบจะหนีไปไหนไม่รอดแล้ว และยิ่งได้เหยื่อเข้ามาไว้ในกรงเล็บพร้อมที่จะฝังคมเขี้ยวแล้ว มันจะค่อยๆ สูดดมกลิ่นสาป ก่อนจะค่อยๆ ใช้ลิ้นเลียให้เหยื่อรู้สึกทรมาน จากนั้นมันจะฉีกทึ้งร่างกินให้หนำใจ คุณอยากเป็นอย่างนั้นหรือเปล่า”

“คุณนี่ปากร้ายจัง ไม่คิดว่าคนอย่างคุณจะด่าเป็นด้วย นอกจากครางได้อย่างน่ารัก”
“มากกว่าด่าฉันก็ทำได้เหมือนกัน” เธอว่าพลางข่มความกลัวเอาไว้ ในขณะที่แบรนดอนจ้องมองดวงตาแดงก่ำของเธอ
“ทำอะไรบอกซิ หรือว่าทำเหมือนอย่างที่ทำกับอเล็กซานเดอร์หรือเปล่า”
“ฉันไม่ได้ทำอะไร! เลิกกล่าวหาฉันเสียที” เธอตะวาดลั่นพลางร้องไห้และพยายามขัดขืน
“ถ้าไม่อยากให้ผมกล่าวหาก็พูดออกมาที่รัก ไม่อย่างนั้นผมจะเค้นเอาความจริงจากคุณ”
“ฉันก็อยากจะเห็นเหลือเกินว่าคุณทรทานผู้ต้องหายังไง” เธอท้าทายด้วยความลืมตัว
“ผมไม่ได้ทรมานผู้ต้องหานะครับคนดี แต่ผมจะทรมานเหยื่อ ทรมานจนให้เหยื่อร้องขอความเมตตา เมื่อนั้นเหยื่อจะ...” เขาหยุดเอาไว้เพียงเท่านั้นก่อนจะจ้องมองที่ริมฝีปากของเธออีกครั้ง
“ฉันจะบอกหัวหน้าคุณว่าคุณขู่ฉัน”
“ก่อนที่จะไปบอกหัวหน้าผม ออกไปห้องนี้ให้ได้เสียก่อน ไม่สิ... หลุดไปจากกรงเล็บของผมให้ได้เสียก่อน” เมื่อพูดจบเขาก็ผลักเธอให้ล้มลงไปนอนราบกับที่นอนนุ่ม ก่อนจะจับมือทั้งสองข้างของเธอขึงไปกับหัวเตียงซึ่งเป็นแบบซี่ลูกกรงพร้อมกับใส่กุญแจมือเรียบร้อย
“แบรนดอน! อย่า! ปล่อยนะ! จะทำอะไร!” เธอรู้ว่าเขากำลังจะขังและล่ามเธอไว้ แต่ไม่รู้ว่าจะทำอะไรมากไปกว่านี้หรือไม่
“ดูเร้าใจดีไหมล่ะ” เขาบอกยิ้มๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืนและมองเธอพร้อมกับยิ้มราวกับมีชัยชนะ จากนั้นจึงค่อยๆ ถอดเสื้อออกอย่างช้าๆ ทีละชิ้น แล้วโยนทิ้งไปไว้ที่ปลายเตียง เหลือไว้เพียงแต่แผงอกกว้างเปลือยเปล่าบึกบึน และเต็มไปด้วยมัดกล้ามราวกับนายแบบ